Ontmoeting

In de grote supermarkt in mijn wijk was het rustig. Weinig kans op een ontmoeting. Wat vakkenvullers en hier en daar een enkeling met een mandje. De rest van het dorp zat aan tafel of was nog onderweg naar huis. De vrouw groette vriendelijk, ik vluchtig. Mijn kaart voor de scanner weigerde weer eens. Later bij de grote tafel aan de koffie ziet zij mij opnieuw, ik haar eigenlijk voor het eerst. Donkerblauwe kleding, inclusief de panty’s. Dik grijs opgestoken haar.

Gezichten

Ze begint het gesprek. Dat ze het zo leuk vindt mij weer te ontmoeten. Of ik in de buurt woonde? Ik beaamde dat en mijn hoofd draaide overuren om te bedenken waar en wanneer ik dit gezicht eerder had gezien. Dan zie ik haar weer binnenkomen met haar donkerblauwe collegae zo’n 9 jaar geleden op één van mijn lezingen over beelddenken. Het klopte gelukkig.

Beelddenken

Ze deed er nog steeds aan. Aan beelddenken, bedoelde ze. Elk nieuw schooljaar wist ze binnen een week hoeveel ze er in de groep had. Daar maakte ze dan plaatjes voor. Voor tijdens de instructie. Tijdens het voorlezen mochten ze tekenen.

Betrapt

Voor het dagelijkse bijbel verhaal maakte ze elke avond bijpassende printjes. ‘Ja’, ging ze door, ‘ik zie u wel kijken. Ik heb boven een werkkamer en daar heb ik een laptop staan met een printer. Dat weet school niet. Dat blijft ook zo.’ Ze keek daarbij aan zoals al mijn schooljuffen destijds deden en ik knikte geconditioneerd meteen ja terug.

Aan

Op dat moment ging geheel onverwacht, mijn lichaam ‘aan’. Licht ongecontroleerd trillen en gerommel in mijn buik. Gelukkig zat ik. Stevig. Op een stoel.

‘Welke plaatjes gebruikt u dan zoal voor het bijbel verhaal?’ Ik dook er zomaar in.

Beeld

‘Ik wist wel dat het u zou interesseren’, reageerde ze opgetogen. Ik begon meteen te twijfelen. Het was er warm ineens. Ze haalde het stof van door mij vergeten verhalen af en noemde de onderwerpen. Een dikke map uit 1 van haar tassen showde wat ze er dan aan beeld bij had gedaan. Prachtige beelden. Een soort Pinterest in boekvorm. De aarde vanuit de ruimte. Een leeuwenfluisteraar. Het fascineerde me. Hoe ze met wat simpele handvatten, ooit door mij gegeven, het dagelijks leren van haar beelddenkers makkelijker maakte.

Weerzin

Mijn lijf voelde echter weerzin. Door de inhoud van de oude verhalen. In mijn jeugd waren de verhalen er om er mij de mond mee te snoeren toen de speen niet meer werkte. Ik ben er zo ongeveer mee dood gegeseld. Dus wat deed ik hier? Vrijwillig me laten kwellen? Het zweet kwam op mijn voorhoofd. Ze ging maar door.

‘Vandaag hadden we het over de wedergeboorte’, ze bladerde naar achterin het boek. Een golf misselijkheid kwam omhoog. Wat gebeurde er hier? Wat gebeurde er met mij?

Tadaa

‘U weet wel: Het is gemakkelijker voor een kameel om door het oog van de naald te gaan dan voor een zondaar om in de hemel te komen.’

‘En het vervolg?’ Het kon me nu niets meer schelen. Ze keek me vragend aan. ‘De tekst gaat door toch?’

‘Ja’, knikte ze peinzend, ‘alleen die gebruiken we minder in de onderbouw.’

‘Dat kan me niet schelen,’ ze deed een stap terug, ‘ik wil weten hoe het vervolg ook alweer was!’

Het is gemakkelijker dat een mens terugkeert naar de moederschoot dan….

Bingo

Ik knikte. Bingo. Dat was hem. Daardoor ging ik aan. Het was blijkbaar de maand van de verdrongen herinneringen en actuele triggers. Jezus zou merkkleding hebben gedragen hoorde ik vorige week. Nu werd de oorsprong van mijn weerzin tegen het herbeleven van mijn geboorte even opgediend tijdens de gratis koffie in een supermarkt. De ‘wedergeboorte’ was zo’n issue geweest in een ander leven. Vergeten en weggedrukt. Zelfs het woord riep walging op.

Rebirth

Een echtpaar deed aan rebirthing van homo’s om ze te genezen. Ik zal je de details besparen. Wat me het meest bij is gebleven is dat ik op een mat werd geworpen terwijl ze met de bijbel in de hand de hele tijd schreeuwden. Dingen als; ‘Je bent een zondaar’ en meer van dat soort mishandeling. Jaren later zijn ze aangeklaagd en kwamen er mee weg omdat een kerk ze de hand boven het hoofd hield.

Helen

Wat maakt dat ik je dit vertel? Het delen van mijn verhaal is helpend voor mij. Het zou zomaar helpend kunnen zijn voor jou. Om naar oude pijn toe te gaan, bedoel ik. De pijn zit er toch al. Je kunt er last van hebben. Ga er dan maar naar toe, kijk er na, doe er iets mee en deel het met iemand. Het delen van wat je ten diepste heeft geraakt is helpend. Weer een onbewuste blokkade weg, zou je kunnen zeggen. Het delen van een geheim waarvan je al niet eens meer wist dat je het met je meezeulde is helend. Het is niet de makkelijkste weg. Wel eentje waardoor ik anders in mijn lijf ben gaan zitten. Stukje bij beetje mag het er allemaal zijn.