Aan de keukentafel

De vader, in de weer met de koffiemachine, kwam op mij onzeker over. De moeder was beweeglijk onder een waterval van aaneengeregen zinnen. Ik kwam weer binnen na een kennismaking met hun zoon die buiten bleef spelen met de hond. Blakend van zelfvertrouwen, speels, ondeugend, vrolijk en open. We dronken koffie aan de keukentafel in een Ikea landschap. Ik liet haar taal over me heen komen, luisterde meer naar de boodschap er onder dan naar de betekenis en keek naar het buitenspel van de jongen en zijn grote kameraad. De vader deed af en toe zijn handen omhoog in wat een zwakke poging leek haar te onderbreken. Keek dan naar mij een schudde haast verontschuldigend zijn hoofd. 

Inmiddels was de moeder opgestaan en ging tussen mij en het beeld buiten staan. We betraden de arena. “Luistert u wel?” Ik knikte bevestigend. “Dan begrijpt u dat wij ons ernstig zorgen maken.” Ze hield even in en keek mij vorsend aan. Een hand met opgestoken vinger op mij gericht. “Op grond waarvan”, riposteerde ik? Ik had niets alarmerends gehoord, dacht ik. Niets problematisch gezien. Had ik iets gemist in haar zoon? Had ik iets niet gehoord in de brij van woorden? Haar ogen werden groot en een rode nagel kwam vervaarlijk dichtbij. Ze telde op haar vingers af; “Hij heeft nog nooit een onvoldoende gehaald. Hij maakt nooit ruzie, is altijd vrolijk, eet en slaapt goed.  Hij heeft veel te veel vriendjes naar mijn zin, hij is altijd buiten en zijn kleren zijn altijd vuil en meestal ook nog stuk. Hij is zo ontzettend ondeugend, altijd. Als hij je aardig vindt dan kan hij heel beleefd zijn maar berg je als hij je niet mag. Maar hij is nooit ziek. Nou, dat kan toch allemaal niet goed zijn?”

Jongens leren en leven anders

In een wervelwind aan geluid en beweging kwamen hij en zijn hond op dat moment de keuken in gedaverd. De hond maakte zich meteen meester van mij. Hij smeet zijn laarzen in een hoek en kwam naar me toe. Rode wangen en een zeldzaam open en vrolijke blik. “Skip vindt jou aardig.” Ik kon niets anders dan het beamen vanonder de prachtige wolbaal. Met een kordaat ‘Skip, laag!’ zorgde hij er voor dat de hond onmiddellijk naast me op de vloer gleed. Hij ging voor me staan, half tegen de tafel aan. “Zo doet mijn moeder altijd hoor”, lachte hij ontwapenend, “maar weet je al of je mij kunt helpen?” Ik schudde ontkennend mijn hoofd en zei; “Nee. Ik zou het niet weten. Hoe denk jij dat ik jou zou kunnen helpen?” Hij haalde zijn schouders op en keek naar de modderige gaten in zijn broek. “Misschien hoe ik mijn kleren niet kapot kan maken?” Zijn hoofd schuin, zijn ogen schitterden van plezier, terwijl het leek of hij uitdagend naar zijn moeder keek.

De moeder zeeg op haar stoel neer en trok haar klauwen in, voor even niet bestand tegen de overweldigende charme van haar zoon. Zelfs de vader waagde een kleine glimlach en leek opgelucht. 

Advies

“Ik hoop dat je nog heel veel meer kleren verslijt met buiten spelen dus ga vooral zo door.” Hij grinnikte en knikte. “Ik ga helemaal niets doen aan uw zoon”,  richtte ik mij weer tot de ouders. “Hij heeft geen enkel probleem. U daarentegen wel”, ik had tot mijn verrassing zelf ineens ook een opgestoken vinger in haar richting, “het grote probleem van een heerlijk, gezond en vrolijk kind. Daar kan ik u wel bij helpen want ik begrijp dat zoiets zwaar drukt, maar uw zoon zelf heeft geen enkele hulp nodig”. 

Terwijl de vader, zijn zoon en de hond met mij naar de voordeur liepen steunde de moeder aan de keukentafel; “Maar u kunt mij toch wel iets aanraden?” Het kwartje was nog niet gevallen. “Jazeker”, zwaaide ik haar gedag; “er nog een hond bijnemen.”