Solliciteren

Let op : Elke overeenkomst met de realiteit berust louter op de fantasie van de lezer.

Sinds ik ben gestopt met ondernemen (07012019 red.), val ik onder de participatie wet (Pw 2015). In het kort komt dat er op neer dat de regels zijn aangescherpt, in de praktijk dat alles wat je zegt en doet wordt gecontroleerd. Ik stemde er volledig mee in, tot verbazing van de twee mij toegewezen ambtenaren en gaf aan binnen 2 weken aan het werk te willen zijn.

Of ik wel helemaal in de realiteit stond? (Ze waren net op cursus geweest denk ik) Ik moest me toch zeker gaan voorbereiden op 3 maanden teleurstellingen en afwijzingen. Ondertussen zouden zij vast uitkijken naar passend vrijwilligerswerk om de tijd door te komen. Bovendien zouden zij altijd beschikbaar voor me zijn, behalve vrijdags en weekends dan, mocht ik verdwalen in de regels of het niet meer zien zitten.

Ik had niets te verliezen, noch iets te bewijzen. Ik wilde gewoon aan het werk en wel asap. Na een paar dagen geconcentreerd zoeken, solliciteren is een fulltime baan, was ik ingeschreven bij 6 uitzendbureaus en 4 recruiters. Was mijn cv geheel anno 2019 ge-stream-lined. Had ik 20 motivaties geschreven, check, klik en door.

Cijfers

Even wat cijfers: 2 van de 20 banen waarop ik gereageerd had, wilde ik ook echt hebben. Bij 5 van de 20 sollicitaties kreeg ik, behalve een automatische bevestiging van ontvangst, geen enkele reactie. Een paar telefoontjes leverde bij deze 5 de reactie op; O. Ja. In de vacature is reeds voorzien, succes met solliciteren. Van de overige 15 kreeg ik onmiddellijk, dat is; binnen het uur, inderdaad 5 afwijzingen. De reacties varieerden van; wij vinden u te hoog gekwalificeerd voor deze functie tot; u past niet bij de jonge uitstraling van ons merk. Dat laatste is overigens verkapte leeftijdsdiscriminatie maar hé, kniesoor die daar op let. Verder, hoe verrassend, 10 uitnodigingen om of een assessment, al dan niet online, aan te gaan en/of op gesprek te komen. Of ik daar wel bewijzen van wilde aanleveren dan want binnen de participatie wet geloven wij u natuurlijk niet op uw woord.

Ik had me toch ineens een volle agenda.

Na veel aandringen van hun kant kon ik ook nog een tweede gesprek bij ‘mijn’ ambtenaren er tussen proppen. Wat denk je? Gaat het vriezen en sneeuwen! Krijg je op voorhand al een plusje bij de eerste indruk als je als de verschrikkelijke sneeuwman op je e-bike arriveert bij het bedrijf.

De assessments, zowel online als live, waren erg leerzaam en zelfs wel leuk. Je leert weer even wat over jezelf, waar je staat. Waar ook alweer je sterke en zwakke kanten zitten en hoe zich dat verhoudt. De gesprekken verliepen naar mijn zin. Ik zag het als een spel, had niets te verliezen en bleef vooral trouw aan mezelf. Gevolg van heel hard werken aan mezelf de afgelopen twee jaar. Dit is wie ik ben en als dat niet past binnen uw bedrijf dan heeft u pech. Zoiets. Niet bepaalt de houding zoals ik had moeten leren van ‘mijn’ ambtenaren natuurlijk, maar hé, ze controleerden wel veel; ze zaten nog steeds niet bij de gesprekken.

Lang verhaal kort; De allereerste sollicitatie en het allereerste gesprek van ruim 3 uur leverde een baan op, fulltime, met veel doorgroeimogelijkheden richting coaching, leidinggeven en trainen. Het was meteen een match, we waren super enthousiast over elkaar. Goede secundaire arbeidsvoorwaarden en starten met ruim 6 weken training.

Dat krijg je ervan als je niet volledig in de realiteit staat.

Ondertussen had ik nog maar 1 ambtenaar over. Deze reageerde wat zuur op mijn toch wel lichtelijk nananana mailtje dat ik een baan had, binnen 2 weken. Ik had namelijk moeten overleggen met ze. Dan hadden zij daar toestemming voor kunnen aanvragen. Nu zette ik ze voor het blok. Nu zou ik waarschijnlijk gekort gaan worden op de uitkering die ik sowieso waarschijnlijk niet zou gaan krijgen door het aanvaarden van een baan binnen 2 weken na de aanvraag van de bijstand. Bovendien ontsloeg mij dit niet van de plicht om nog even 5 bewijzen van sollicitatie in te leveren voor de komende week. Voor banen waar ik niet zou gaan werken want ik had immers een baan, maar dat mocht ik dan weer niet vertellen. Maar hé, ik heb de Pw niet verzonnen.

De relatie leek zich even te verdiepen. Het waarschijnlijk allerlaatste gesprek beëindigde ik met de vraag of ze ’s avonds nog gelukkig was met zichzelf als ze na een dag hard participatiewetwerken in de spiegel keek. Dat was even schrikken. Nou ja, zij kreeg het ook allemaal maar opgelegd, het was niet allemaal haar keus, dat moest ik begrijpen, zij voerde louter de wet uit. Kwam toch even de mens achter de ambtenaar tevoorschijn.

Maar hé, wtf, ik heb een leuke baan, zij niet.