Eenzaamheid is een gevoel, sociaal isolement een situatie. Anders gezegd: er is wezenlijk verschil tussen alleen zijn, en je alleen voelen. Uit neuropsychologisch onderzoek naar eenzaamheid is duidelijk dat bij eenzaamheid hetzelfde hersengebied geactiveerd wordt als bij fysieke pijn.

Dan ligt eenzaamheid op het zelfde vlak als je buiten gesloten voelen.

Alleen zijn is een omstandigheid, situatie, toestand, waarin je alleen bent. Hierin ben op jezelf aangewezen, teruggeworpen, met je gevoel en gedachten, waarin je je eigen beslissingen neemt, waarmee je tijd met jezelf doorbrengt, tijd voor jezelf hebt en deze niet tijd niet deelt met anderen.

Het alleen zijn, alleen kunnen zijn, met jezelf. Voor mij is dat wonderschoon. Ik zoek het telkens weer op, ontdek ik. Het kan dat de reden ligt op het hoogsensitieve vlak. Het kan zijn dat de reden ligt in het feit dat ik alles in beelden binnen krijg. Plak er maar een label op als je dat nodig hebt. Voor mij is eenzaamheid, het alleen zijn, een levensbehoefte. (tekst loopt door onder afbeelding)

Schrijven voldoet daaraan. Het verrukkelijk eenzame proces van een wereld op papier scheppen. De interne dialogen met de hoofdpersonen. Met het geluid van het krassen van mijn vulpen op papier als het enige gezelschap. Een verhaal dat onder mijn handen groeit.

Dirigeren voldoet daaraan. Riccardo Muti noemde de bok een ‘isola della solitudine’, een eiland van eenzaamheid. Een optreden is altijd een magische interactie tussen mijn zangers en mij in de ruimte en met het publiek. De myterieuze draadjes tussen mij en de zangers. Maar in de eenzame voorbereiding is muziek de enige partner. De nootjes, de interpretatie, wat wil ik zeggen. Wat wil ik overbrengen. Wat mag ik vragen van mijn zangers en wat (nog) niet. (tekst loopt door onder afbeelding)

Zowel bij het schrijven als bij het dirigeren gaat het in die eenzaamheid nog niet eens over het eindresultaat. Integendeel, zou ik bijna zeggen. Het is voor mij het meest bevlogen proces dat er bestaat, de weg er naar toe, ongeacht de uitkomst.

De eenzame weg naar het einde van een verhaal. Het lange pad naar het uitvoeren van een muziekstuk.

Beiden gaan uiteindelijk over verbinding. Het glorieuze moment dat een lezer van mijn ruwe eerste draft niet wil ophouden met het ontcijferen van mijn kriebelige handschrift. Het spectaculaire moment dat ik het voel in mijn ruggengraat als de muziek ons publiek raakt.

Dat is geheel iets anders dan een bejaarde starend uit het raam, met als enige menselijke contact de haastige thuiszorger. Is het niet wonderlijk dan dat juist het lezen van een verhaal en het luisteren naar muziek de eenzaamheid kunnen transformeren naar een weldadig alleen zijn?