Omdat het mei vakantie is vertel ik dit keer een verhaal in mijn podcast.

Beelddenken vanuit mijn perspectief. Een verhaal uit mijn wereld.

Tijdens de zoektocht naar wat nu de meest unieke eigenschap is aan mij, kreeg ik uit diverse en soms onverwachte hoeken dezelfde opmerking; Het lijkt wel of jij in het hoofd van je cliëntje kruipt, ze daar de weg wijst. Dit bijzondere unieke kenmerk had ik zelf niet bedacht. Misschien wel omdat het voor mij vanzelfsprekend is. Ik wijs de weg in hun hoofd, dat is wat ik doe, om leven en leren makkelijker te maken voor deze kids met een hoge visuele intelligentie. Het zette zich als een weerhaakje vast in mijn verbeelding. Ik ging nog beter luisteren naar ze totdat inderdaad een cliëntje zei; het lijkt wel of we samen op reis zijn in mijn hoofd. En toen waren daar ineens de verhalen, recht uit het hart. En misschien moet er nog meer verteld worden. De werkelijke reis wordt niet altijd in 1 keer afgelegd, soms komt er meer, soms minder bij kijken. En Tom had net zo goed Sven, Lars, Bart, Tim, Kees, Remco, Jacco, Bas, Scott, Iwan, Mart, Quinten, Thijs of Rubert kunnen heten, om maar een paar namen uit mijn archief te noemen. En Tom had net zo goed een meisje kunnen zijn, met evenzovele namen.

Ik kruip in je hoofd. Omdat ik daar de weg weet. Veel luisterplezier